Gdy przymierzamy się do układania płytek tym, co ma dla nas kluczowe znaczenie jest przede wszystkim ich wygląd oraz faktura. Nie bez znaczenia jest jednak to, jaki klej wybierzemy. Jeśli przeanalizujemy oferty handlowe szybko przekonamy się, że nie brakuje zapraw klejowych naprawdę wysokiej jakości, które można dostosować do naszych własnych potrzeb.
Warto przybliżyć sobie ich oznaczenia, a także ogólne zasady, na jakich powinien się odbywać ich wybór. Pozwoli nam to na podjęcie trafnej decyzji i zaoszczędzi spore pieniądze, które przeznaczymy na inny cel.
Oznaczania klas i parametrów dodatkowych
Zaprawy klejowe są oznaczone na kilka sposobów, C jest więc klejem cementowym, a więc tym, który obecnie cieszy się największą popularnością. Mamy w jego przypadku do czynienia z rozwiązaniem uniwersalnym, które można zastosować na niemal każdej powierzchni. Jeszcze przed ułożeniem płytek należy jednak pamiętać o jego odpowiednim przygotowaniu, a więc o rozrobieniu go z odpowiednią ilością wody.
D to z kolei oznaczenie stosowane w przypadku kleju dyspersyjnego, a więc składającego się ze spoiw organicznych i mineralnych wypełniaczy. Sprawdza się przede wszystkim w odniesieniu do płyt gipsowo-kartonowych oraz drewnopodobnych, można go jednak stosować także w odniesieniu do tych powierzchni, które są pokryte glazurą. Sprzedaje się go w gotowej postaci, co sprawia, że nie trzeba dodatkowo marnować czasu na jego przygotowanie.
Litera R informuje nas o tym, że klej do płytek został wykonany na bazie żywic reaktywnych. W tym przypadku możemy liczyć na rozwiązanie w pełni wodoszczelne. Rozwiązanie takie jest szczególnie mile widziane na podłożu wykonanym z poliestru oraz z PCV, choć można na nie liczyć także na podłożu mechanicznym, a nawet na płytkach ceramicznych, które zostały już wykonane. Oczywiście, wspomniane oznaczenia nie są jedynymi, z jakimi możemy mieć do czynienia, stosuje się je bowiem również po to, aby określić klasy oraz parametry dodatkowe. W takim przypadku 1 sugeruje nam, że mamy do czynienia z klasycznym klejem, a więc takim, który charakteryzuje normalny czas wiązania. Nieco inaczej przedstawia się sytuacja, gdy pojawia się cyfra 2, ta bowiem mówi nam o tym, że natrafiliśmy na klej, dla którego charakterystyczne są zwiększone parametry.
F to oznaczenie, które mówi nam, że mamy do czynienia z klejem szybkowiążącym, a T jest literą stosowaną dla oznaczenia zapraw o zmniejszonym spływie, co sprawdza się zwłaszcza wówczas, gdy chcemy montować płytki na ścianie. Litera E oznacza zaprawy o wydłużonym czasie otartym, a S1 – tak zwane zaprawy odkształcone, które stosuje się na elementach zewnętrznych.